Początek budowy więzienia to rok 1889, czyli lata zaboru pruskiego. Początkowo miało służyć przetrzymywaniu skazanych na długoletnie wyroki oraz osób, które pozostawały do dyspozycji sądu Prowincji Poznańskiej. Charakterystyczne, ale i zupełnie nowe było w więzieniu to, że osadzeni przebywali w jednoosobowych celach, całkowicie pozbawieni kontaktów z innymi więźniami, czyli w stylu ciężkich więzień amerykańskich (styl pensylwański). Zakład początkowo miał trzy budynki z czterema kondygnacjami i zespół budynków strażniczych – wszystko na planie krzyża. Później było rozbudowywane.
W 1918 roku, w momencie wybuchu Powstania Wielkopolskiego, kraty wszystkich cel zostały otwarte, a więźniowie wyszli na wolność. W latach międzywojennych trafiali tu często zatwardziali komuniści, a w latach PRL-u działacze antykomunistyczni. Przez jakiś czas było nawet więzieniem politycznym Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego. Na liście osadzonych we Wronkach byli Róża Luksemburg, Wojciech Korfanty, Jacek Kuroń, Stepan Bandera. Ten ostatni, ukraiński działacz nacjonalistyczny, został skazany na dożywocie.
Dla turysty obiekt dostępny tylko z zewnątrz.